فرستاده ای از آسمان بی کران رحمت

حالا حدود نه و ده ماهت شده.. این روزها دفتر و قلمم جمع نشده.. می نویسم برایت.   این روزها بزرگ که می شوی حس ترس برم می دارد. نزدیک نه ده ماه است که با تو متولد شده ام. بدی هایم کم شده اند؟ بر خوبی هایم افزوده ام؟ عجب قیامتی به پا کرده ای فاطمه..   حالا چند تا دندان داری دست می گیری و راه می روی. می خندی و میفهمی و بازی می کنی به حرفهایمان گوش می دهی. خانه و وسایلت را می شناسی پشت سر پدرت گریه می کنی.   بودنت چقدر شیرین است. و خدا رو شکر که تو حالا هستی.. نه یک لحظه زودتر و نه یک لحظه دیرتر..   به برکت بودن...